گرکنی با موج خونم همزبان شمشیررا

می کشم در جوهر از رگهای جان شمشیر را

می دهد طرز خرم فتنه پیکر قامتت

پیچ وتاب جوهر از موی میان شمشیر را

از خم ابروی خونریزتو هر جا دم زند

عرض جوهر می شود مهر زبان شمشیر را

ای فغان بگذر ز چرخ و لامکان تسخیر باش

چند در زیر سپرکردن نهان شمشیر را

جوهرتجرید قطع الفت خویش است وبس

بر سر خود می توان کرد امتحان شمشیر را

علم در هر طبع سامان بخش استعداد اوست

تا به خون برده ست جوهر موکشان شمشیر را

گر امان خواهی زگردون سربه جیب خاک دزد

ورنه رحمی نیست بر عریان تنان شمشیر را

دستگاه آیینهٔ بیباکی بدگوهر است

می کند آب اینقدر آتش عنان شمشیر را

خون صیدم از ضعیفی یک چکیدن وار نیست

شرم می ترسم کند آب روان شمشیر را

اینقدر ابروی خوبان گوشه گیریها نداشت

کرد بیدل فکر صید من کمان شمشیر را